2022 17 Super-Lioran - Albepierre
Zaterdag 11 juni Etappe 155
Onze laatste wandeldag en dat wordt volgens de cijfers ook de zwaarste: 15 km., 637m. stijgen en 825m. dalen. Het meeste stijgen en dalen ligt in de eerste helft en daarom loop ik die alleen. Marion zal vanaf de bergpas Prat de Bouc de laatste kilometers meelopen.
Al om half 9 ben ik op pad vanuit Super-Lioran. Net als de afdaling gisteren valt de beklimming naar de Plomb du Cantal (1855m.) enorm mee: op de helling liggen wel skihellingen en kabelbanen, maar de GR loopt voor het grootste deel door bos en maakt ook een flinke omweg over Puy du Rocher, een ongerept stuk gebergte. Daar eet ik de resten van de koude schotel van gisteren en maak ik een filmpje van het uitzicht. Hier is namelijk zowel de Cantal met Puy Mary goed te zien, Puy de Sancy in de verte, zelfs de Puy de Dôme nog en ook de Margeride, het volgende gebergte. Eigenlijk een overzicht van de 200 km. die we afgelopen weken hebben gelopen en de volgende 100 km.
Bij de Plomb du Cantal is het landschap aardig kapot gemaakt door de wintersport, snel doorlopen dus. Het is wel aardig dat ik aan de praat kom met twee vrouwen die met een groep de hele GR4 lopen. Dat doen ze ook in delen en net als bij ons komt daar wat logistiek bij kijken. Op die manier toch nog een keer een Ireland2Corsica-kaartje uitgedeeld.
De afdaling valt qua zwaarte mee, qua landschap is het weer skihelling-droefenis. Hoe dan ook: al om kwart over 12 zitten we samen op het terras van Prat de Bouc aan een salade. De pauze niet meegeteld is dat dus 3,5 uur voor 9,7 km. en 1087 hoogtemeters. Dat is het grote verschil met de andere tochten die we hebben gemaakt: de dagrugzak weegt zo’n 10 kilo minder dan de grote trekrugzak.
Samen lopen we de resterende kilometers. Dat is geleidelijk nog 350 meter dalen door een bebost dal met twee keer een aardige waterval. We doen het heel rustig aan. Om kwart over drie zijn we in Albepierre waar we bij een fontein tussen Auvergne-huizen de afsluitende foto maken. Het was natuurlijk een andere tocht dan gebruikelijk, omdat we twee auto’s hadden en op campings of in huisjes verbleven. Daardoor was het een stuk minder avontuurlijk, want we hebben geen enkel moment moeten kijken of we wel water hadden, waar we zouden kunnen slapen en of we nog genoeg eten hadden. Als je echter moet kiezen tussen nog een jaar wachten na 2 Corona rustjaren of op deze manier, dan toch maar op deze manier.
We hebben door wat tegenslagen deze keer ons geplande eindpunt niet gehaald. De verwachting is dat we dit jaar de tocht niet meer doorzetten en de geplande Ardèche-tocht volgend jaar mogelijk splitsen in twee kortere tochten: Margeride en Ardèche. Het zou mooi zijn als dat weer echte rugzaktochten met vrij kamperen konden zijn.