2023 16 les Vans - Grospierres
Zondag 11 juni Etappe 168
Hoewel niet optimaal heb ik nog redelijk geslapen met hulp van wat kussens aan de linkerkant. Marion heeft sowieso goed geslapen zonder mijn gedraai. De elleboog is niet nog dikker geworden, dus we gaan ervoor. Om 8 uur zijn we op pad, waarbij ik nu maar 1 wandelstok gebruik om de ‘aangedane’ elleboog (vak-uitdrukking Marion) te ontlasten. Nieuw deze keer is dat we de meloen die gisteren over was in stukken een ice tea flesje hebben gedaan. Dat is wel lekker als het warm wordt. We beginnen met een koffie op een terras in les Vans, hetzelfde terras als waar we gisteren ijs aten. Hier zijn gelukkig nog veel locals en is het ook op zondagmorgen al druk. De temperatuur is nu ook nog lekker, zo’n 20°C.
Zowel de kaarten als de markeringen zijn er niet heel duidelijk over of de GR4 rechts over de begraafplaats of links over een heuvel omhoog gaat. We volgen die via de begraafplaats en komen op de juiste plek uit, maar daar staat een nieuwe wegwijzer vanaf de andere kant naar de andere route. Blijkbaar is dat het nieuwe traject, maar zijn ze dat vergeten in de richting west-oost aan te geven. Ons pad was trouwens wel aangenaam: ultra smal, door bos en achter ons uitzicht op les Vans en de Ardèche bergen. Boven volgt een paar kilometer een landweg door Zuid-Europa: natuurstenen huizen, maquis en olijfgaarden.
Van tien tot elf doorkruisen we het Bois de Païolive en dat is prachtig: steeds meer witte rotsformaties en holen en tenslotte de Chassezac-kloof. Dit is duidelijk een stuk karstgebergte en totaal anders dan we hebben gehad. Het is een voorproefje van de Ardèche-kloof die we in de nazomer zullen bewandelen. We zijn gelukkig vroeg en op een zondagmorgen net voor het hoogseizoen want we komen nu toch al veel wandelaars tegen. Enige ergernis omdat die luidruchtig zijn en niet doorlopen is wel op zijn plaats. Zo gauw we van de route van/naar de parkeerplaats af zijn, zetten we koffie. En kijk: een GR4-wandelaar. Hij loopt vandaag nog door naar Thines. Poeh: dat is nu nog 29 kilometer. Succes!
Na het Bois de Païolive volgt 3 kilometer lichte afdaling naar Berrias. Dit lijkt wel haast woestijn met veel stenen muurtjes en wat maquis en ondanks al deze regen toch heel droog. Wat zal dit in de zomer een bakoven zijn. In Berrias is het terras open en hoewel het duidelijk op toeristen is gericht, is het wel sfeervol dankzij een paar locals die aan de pastis zitten. We zitten hier zeker een uur en 5 minuten verder aan een picknicktafel in de schaduw nog eens een half uur (om te lunchen).
Ondertussen (15u.) is het behoorlijk warm en hebben we nog 8 km. te gaan. Dat valt ondanks elleboogblessure en hitte niet tegen. We doen 2 uur en een pauze over dit stuk dat door velden gaat. Zo zijn we om half zes bij Villa Font Vive waar we voor de laatste nacht een pipo-wagen hebben gehuurd. De ontvangst is heel hartelijk: een Corsicaan van een jaar of 30 die de Ireland2Corsica pet direct opvalt. De pipo-wagen is uitermate huiselijk met aankleding aan de muur en op kastjes en handdoeken en theedoeken. Dat is toch wat anders dan de stacaravans op campings die een stuk kaler zijn. We mogen bij het zwembad zitten, maar vinden het te warm en blijven lekker bij onze wagen. Net als andere dagen rommelt het in de bergen en krijgen wij daar slechts een paar druppels van mee. Om negen uur liggen we in bed, klaar voor de laatste tocht morgen.