2023 22 Mondragon - St. Cécile les Vignes
Woensdag 13 september Etappe 173
Met de airco aan hebben we beter geslapen. We nemen toch niet de eerste bus naar Mondragon, want het gaat vanmorgen wat regenen. Omdat het in de middag opnieuw erg warm wordt, pakken we evengoed de tweede bus even na 8 uur. In Mondragon gaat al snel de regenkleding aan, want er valt een stevige bui. We hebben nog geluk want achter ons (in de Ardèche dus) onweert en bliksemt het. We klimmen vanuit het Rhône dal omhoog de bossen in. Dit is het (laag)gebergte van Bollène-Uchaux, één van de gebieden die afhankelijk van de droogte tussen 1 juni en 15 september verboden gebied kunnen worden. Op de departementale bosbrandrisico website is dit gebied gisteravond van geel naar groen gegaan. De regen heeft dus ook voordeel.
Na anderhalf uur door veel groenere bossen dan verwacht met ook hogere bomen dan in de Ardèche, houden we koffiepauze en passeren wat geïnteresseerde lokale wandelaars. We komen meer mensen tegen, want na het chique spahotel ‘Chateau de Massillan’ zitten twee jonge rugzakkers aan de kant. Ze lopen de GR4 tot Pont St. Esprit en eentje is wel heel moe. Ondertussen is het weer warm en bij de begraafplaats van les Farjons drogen we onze regenkleren, terwijl we opnieuw koffie zetten en yoghurtjes eten.
Nu volgt een steile klim van 120 meter over een rotspad door bos. We zien nu ook zo’n ‘mogelijk vanwege bosbrandgevaar afgesloten’ bord, maar vandaag zit het dus goed. Boven komen we op een plateau met wijngaarden. De druiven zijn donkerblauw/paars maar vaak erg klein. We weten niet of dat zo hoort of dat de hittegolven dit jaar daarvoor zorgden. Een lange afdaling brengt ons in Lagarde-Paréol. De oppidum daar is niet zo bijzonder, maar er is wel een fijne schaduwplek met bank naast het kerkje voor een rustpauze. De laatste kilometers van vandaag gaan door steeds vlakkere wijngaarden met de Mont Ventoux in de verte. Ons eindpunt is de Super U supermarkt van St. Cécile les Vignes, waar onder andere ijs wordt gekocht. Omdat er alleen verpakkingen van 6 stuks zijn, worden er 4 aan voorbijgangers uitgedeeld.
Vandaag overnachten we op een camping bij Tulette, 7 km. verder. We gebruiken opnieuw de Zou! bus om daar te komen. Er is niemand bij de receptie van deze kleine camping, dus we melden ons telefonisch aan. Een Duitser komt ook aanrijden, installeert zijn camperbusje en vraagt ons hoe het hier werkt. Al snel kletsen we wat over vakantie, rondtrekken en het klikt wel. Als de campingbaas langskomt, betalen we en krijgen we ook de sleutel van het toiletgebouw en de poort. De eerste is namelijk standaard op slot, bijzonder.
Na onze pakjesmaaltijd en fles rosé gaan we naar het terras waar Bernhard, de Duitser, ook heen komt. Hij blijkt 82 jaar te zijn en gaat ook nu zijn vrouw een paar jaar geleden is overleden nog steeds regelmatig met zijn busje op weg. Mooi dat hij zijn leven toch blijft doorleven en ook dat hij op het eind van de avond zegt dat hij deze vakantie elke avond aanspraak had van ‘Nette Menschen'.