2023 24 Séguret - Malaucene
Vrijdag 15 september Etappe 175
We konden kiezen tussen de bus van 7.23u. en die van 8.28u. Het wordt de eerste, omdat het ’s middags nog steeds heet is, eigenlijk te heet voor ons, en dit een pittige etappe wordt met 1100 hoogtemeters. We staan dus opnieuw even over zessen op en zetten deze keer koffie in de badkamer. De lijnbus is voor ons alleen, terwijl de schoolbus aan de overkant bomvol zit. Blijkbaar twee aparte aanbestedingen.
Door heerlijke koelte lopen we terug naar de GR4 bij Séguret. Dat is ons laatste Côte du Rhône Villages wijndorp, maar ook het mooiste. Het ligt onder een rotspartij en het hoofdstraatje heeft nog meer sfeervolle deuren, bogen en torentjes dan eerdere dorpen. We ontbijten bij de stadspoort aan de achterkant.
Vandaag doorkruisen we het Dentelles de Montmirail gebergte. Dat is vooral bekend vanwege de scherpe rotspunten aan de zuidkant, maar het is veel groter. Al snel zitten we in het bos en klimmen we omhoog en krijgen we kleine paadjes in plaats van bos-of landbouwwegen die we tot nu toe veelal hebben gehad. Anders dan de internetkaarten aangeven, loopt de GR4 langs de ruïne van de Monastère de Prébayon. Het gaat over een prachtig vrij vlak hellingpad, duidelijk ooit door de zusters hier aangelegd. Van het klooster zijn nog maar een paar muren en een brug over een droge beek over. Het geheel is in 1228 verlaten, nadat het door noodweer volledig overstroomd was. Vanwege de warmte zoeken we een koele schaduwplek op voor onze pauze.
Een steile klim volgt en dan opnieuw midden in de bossen een wijngaardplateau. Deze keer met een gigantisch Toscaans aandoend domein daarop, haast een dorp. Het hoogtepunt van de dag is Pas du Loup, waar het smalle pad de rotsuitloper van de Dentelles doorsteekt. Het is hier niet alleen woest en ruig, er is ook grandioos uitzicht op de Mont Ventoux. Ronduit prachtig.
We kunnen nu dankzij het vroege vertrek rustig aan doen, nemen een lange pauze en blijven een fraai smal slingerend pad volgen tot Clairier, weer zo’n mini pas waar een rotsrichel wordt doorkruist. Bij de eerste pas was het nog vrij druk met wandelaars, hier is niemand meer te zien. Nu is het afdalen naar Malaucene waar we om half vier zijn. Dit wordt onze tweede rustdag. Het stadje leeft van de wielrenners die vanaf hier de Mont Ventoux gaan trotseren. De hoofdstraat is een mix van eetgelegenheden met terrassen en winkels die met fietsen te maken hebben (verhuur, koop of kleding). We ploffen neer op een van die terrassen en aanschouwen de drukte.
Nadat we inkopen hebben gedaan, lopen we naar de camping die een kilometer buiten het centrum ligt. Daar wacht ons een pakket met een gasbommetje en 7 maaltijdpakjes. Dat is vanuit Nederland geregeld en goed uitgeteld, want ons gasbommetje is haast leeg. De camping is vreselijk met lange rijen campers of caravans en allemaal pensionado’s. Onze aangewezen plaats ligt echter verscholen aan de achterkant van de camping: er is een klein plateau met nog een paar trekkerstenten én uitzicht op de bergen waar we vandaan komen. Prachtig! Er zijn vier jonge fietsers die van Valkenburg naar Malaga fietsen en een man die vandaag zijn 18-jarige dochter heeft aangemoedigd op de Ventoux. Allemaal Nederlanders, maar tenminste sportief en met een klein tentje. We doen vandaag niet veel meer behalve de tent opzetten, rosé drinken, koude schotel maken en eten en om half 9 de tent in duiken.