2024-12 Speloncato - Tartagine
Woensdag 15 mei Etappe 193
Om half 7 drinken we onze koffie en om 7 uur zijn we op pad. Vandaag wordt namelijk weer een dag met veel hoogtemeters (1400). Daarnaast is het ’s morgens altijd het helderste zicht en het minst drukkende weer. Het winkeltje is nu wel min of meer open, dus pikken we nog wat yoghurtjes mee. Terwijl het snel warmer wordt, klimmen we omhoog naar de Bocca de Croce d’Olu van 1087m. Het voelt hier behoorlijk hooggebergte achtig, dankzij de rotsen en het afnemende aantal bomen. Het is prachtig! Achter ons hebben we geweldig uitzicht op Speloncato dat boven de vlakte uitsteekt.
Op de pas zetten we koffie, hebben we ons echte ontbijt en kijken we uit op de Tartagine, een behoorlijk dunbevolkte en beboste bergstreek met een stuk of vijf dorpjes. Het gebied is slechts bereikbaar via drie lange en bochtige bergwegen en daardoor zijn er weinig toeristen, behalve wandelaars en andere actievelingen. Er zijn dan ook niet veel voorzieningen als winkels of cafés.
Net als gisteren blijft onze route nog steeds gemarkeerd. Er staan ook regelmatig wegwijzers en zelfs een oud bord met ‘transversale Corté – Ile-Rousse’. Daarmee wordt onze verzameling met foto’s van bordjes van gevolgde paden gecompleteerd. Over oude muilezelpaden dalen we af en komen we door een paar gehuchten die samen Piogiola vormen. Een van de weinige mensen die we hier zien koopt net wat groente en fruit bij een busje. Het is een rijdende groenteman en wij benutten deze kans door clementines te kopen. Die worden onderin het dal bij een van de vele Genuese bruggen hier opgegeten. Ook al zijn ze niet van Corsica, ze zijn heerlijk.
Door eindeloze bossen klimmen we 200 meter en dan daalt het gedurende 8 km. geleidelijk naar het oude boswachtershuis van de Tartagine. Daar hebben we toch nog een paar uur voor nodig, want de paden zijn bezaaid met stenen en we zijn moe. We maken nog een soepje voordat we een bergrivier met rotsblokken oversteken en het laatste stuk over de doodlopende verharde weg naar het boswachtershuis lopen. Hoewel het per mail en per telefoon is afgesproken, kunnen we ons nauwelijks voorstellen dat het open is. Deze streek is al haast onbewoond en onbereikbaar, dit huis ligt nog eens 15 km. rijden van het dichtstbijzijnde dorpje. En toch: Jeff heeft rekening met ons gehouden. Hij beheert dit gebouw namens de gemeente en is hier van april tot oktober, en daarbuiten wanneer dat gevraagd wordt.
Wat een luxe: een biertje, een douche, een prima maaltijd, een goede fles wijn en een tijd wat kletsen met hem. Er komt nog een Frans stel met camper eten en die gaan hier op de parkeerplaats overnachten. Dat mag niet, beschermd natuurgebied, maar ach: wij doen ook aan vrij kamperen. Als we hebben afgerekend (slechts €120,- voor alles) liggen we voor negen uur in bed. Morgen weer een flinke klim en daal dag.