2024-13 Tartagine - Asco
Donderdag 16 mei Etappe 194
We vertrekken nog eerder dan gisteren, want we gaan nog verder de bergen in en mogelijk komt er vanmiddag onweer. Om half 7 zijn we aan het lopen: het is helder en blauw met hier en daar een wolk. Nog niets aan de hand dus, maar in de bergen kan dat altijd snel veranderen. Met grandioos uitzicht achter ons op het Tartagine-dal met kale rotsbergen en hier en daar sneeuw stijgen we naar een maquis gebied waar we koffie zetten en wat nieuws proberen: Mexicaanse omelet uit een zakje. Het smaakt warempel ook nog.
Het pad is nu uitzonderlijk goed gemarkeerd. Het lijkt erop dat niet lang geleden groot onderhoud is geweest, want ook door de bossen en de maquis is begroeiing gesnoeid. Op weg naar de pas van vandaag, de Bocca di Laggiarello van 1218m., begint de bewolking flink toe te nemen. Nadat een groep everzwijnen waaronder wat jongen van schrik het bos zijn ingevlucht en we nog een tweede pauze hebben gehad, zijn we rond elf uur op de pas. De Monte Cinto met zijn 2708m. en redelijk wat sneeuw komt vol in beeld, net als de bergketen die we overmorgen gaan oversteken. Wat een fantastisch woest landschap.
We zijn trouwens niks te vroeg, want het trekt steeds meer dicht en al snel gaat het miezeren met nu en dan wat regen. Gelukkig blijft het daarbij. Over een goed en regelmatig zigzaggend pad dalen we zo’n 600 meter af naar Asco. Ondanks dat het zigzaggen perfect is aangegeven, worden ook hier veel bochten afgesneden waardoor erosiepaden ontstaan. Je zou denken dat wandelaars wel in de gaten hebben dat afsnijden veel vermoeiender is en een aanslag op knieën en enkels is. Nou ja: wij zijn ook in de loop der jaren wijzer geworden.
Even over tweeën zijn we in Asco, waar we twee nachten zullen blijven. We hebben minder speelruimte dan andere jaren en moeten Corté dit jaar halen, willen we voorkomen dat we voor een paar wandeldagen later nog eens terug moeten komen. Daarom hebben we nog twee rustdagen ingepland: morgen in Asco en over drie dagen in Calacuccia. We hebben ook meerdere alternatieve routes voorbereid, mocht het te slecht weer zijn of mochten we de zwaarste tocht overmorgen niet halen en moeten omkeren. Kortom: we zijn op alles voorbereid.
De eerste rustdag begint door het vroege vertrek in ieder geval nu al. We hebben een ruime kamer met klein balkon en geweldig uitzicht op de Crête Traunatu, een serie rotspunten aan de overkant van het Asco dal. Het is douchen, puzzelen, verslag schrijven en als het weer droog is in het dorp een Pietra. Daar blijven we niet lang, want de locals roken binnen. Bah. ’s Avonds eten we in ons hotel, dat door een koppel wordt gerund. Ook hier zijn we de enige gasten, zowel in het hotel als nu in het restaurant. We hebben wel heerlijk gegeten en nu weer eens met een rode wijn erbij, natuurlijk Corsicaanse.