2024-15 Asco - Bergerie de Menta
Zaterdag 18 mei Etappe 195
Na koffie en cakejes zijn we om zeven uur onderweg. Het is nog koud, maar knalblauw en zon. We lopen door Asco waar we werkelijk geen enkel leven bespeuren, zo klein is dit dorp. In een half uur zijn we bij de beroemde Genuese brug die inderdaad mooier is dan wat we tot nu toe hebben gezien. Tijd om wat foto’s te maken.
We gaan nu een lang zijdal van het Asco-riviertje in. Het is behoorlijk woest, maar nog steeds redelijk gemarkeerd en belopen. Tegen negen uur komen we eindelijk in de zon en is het tijd voor een echt ontbijt. Nou ja: met wat we gisteren bij elkaar hebben gesprokkeld moeten we zuinig zijn. Nu is het in ieder geval wat sneeën witbrood met Nutella en koffie.
Nog wat verder stijgend moeten we de vrij woeste beek oversteken en komen we bij de Murcella waterval. De beek gaat daar over een overhangende rots en dit punt wordt nog wel eens door dagjesmensen bezocht. Het pad wordt vanaf hier inderdaad onduidelijker, maar dat komt ook doordat nu het bos ophoudt en de maquis begint. Ook met onze lichte lange wandelbroeken is het nog te doen. Het is wel continu zoeken naar vervaagde roze tekens op bomen of rotsen. We moeten de beek nog 5 maal oversteken waarbij Rob 1x met zijn bergschoenen vol in het water komt. Gelukkig is het warm vandaag.
Tegen half een zijn we bij bergerie de Cabane, een afgesloten jagershut waar we op ⅔ van de afstand zitten, maar het echte klimmen nog moet beginnen. Voor ons ligt een wand van rotsen en sneeuwvelden, maar ergens moet het pad hier naar de andere kant gaan. Het is nog een hele inspanning, maar na vier uur klimmen en klauteren zijn we op de Bocca di Serra Piana (1846m.). We vertrouwen op de oude vervaagde routetekens, maar evengoed is het zoeken, want het pad is zoals verwacht weinig belopen. Een complicerende factor daarbij is dat de markeringen honderden meters van de GPS-route afwijken en tussen maquis en rotsen is dat niet te overbruggen. De markeringen volgen (gelukkig) een minder steile route naar de pas.
Na foto’s en appjes aan het thuisfront (toch even telefoon-bereik hier), dalen we een paar honderd meter af naar bergerie de Menta. Daar is een beschutte plek tegen de loslopende koeien en wind, en die is nog vlak ook. We vinden de bron niet, maar er is een beekje en door dat water te koken of te filteren komen we er ook wel. Midden in dit hooggebergte gebied zetten we de tent op, eten we linzen/quinoa pakje met voortreffelijke rode Corsicaanse wijn en liggen we om half negen in bed. Bijzonder vandaag: we hebben de hele dag van opstaan tot slapen gaan niemand gezien!