2024-19 Sega - Corté
Woensdag 22 mei Etappe 198
De kou vannacht viel enorm mee. Ondanks de hoogte (bijna 1200 m.) en de wind was het vanmorgen 7°C. Dat is met ons drie-laags slaapsysteem goed te doen. We ontbijten met koffie en schapenkaas/vijgenjam en geven ons gasbommetje aan twee jonge Polen die een flink stuk GR20 gaan doen, maar geen gasbommetje in Corté konden vinden. Het is misschien nog maar gas voor 2x, maar alle beetjes helpen.
Om acht uur steken we de Tavignano over met een bruggetje en begint de afdaling naar Corté. Het pad is uitmuntend, hier en daar een tapijt. Het landschap verandert van rotsblokken gebied met wat bomen, naar hellingbos tot ware canyon. Het blijft tot het einde prachtig.
Nadat we ongeveer halverwege de rivier zijn overgestoken, komen we een hele stroom wandelaars tegen. Veel daarvan lopen langzaam, lijken een slechte conditie te hebben en vragen ons hoe ver de passerelle nog is. Dat loopt niet echt lekker, want we moeten elke keer aan de kant. Het is ook verbazingwekkend dat als we Corté bereiken, er nog altijd mensen aan de wandeling beginnen (op het warmst van de dag) en nu al puffen. Het was bekend dat de toeristenstroom zich van het Restonica-dal naar het Tavignano-dal zou verplaatsen nu de eerste niet meer bereikbaar is door een weggespoelde brug, maar voor ons is het confronterend te zien hoe slecht voorbereid en onwetend mensen aan een tocht beginnen en hoe ze als schapen achter elkaar aan lopen. Er zijn zoveel andere, mooie en veel rustiger wandelingen op Corsica.
Rond half twee zijn we in Corté en als we om 13.51u. op Place Paoli bij het standbeeld van Pasquale Paoli onze eindfoto maken, zit onze grote tocht erop. Eigenlijk zijn het natuurlijk 15 tochten die elkaar opvolgen, evengoed hebben we te voet meer dan 3600 km. tussen Dursey Head in Ierland en Pasquale Paoli op Corsica overbrugd. Wat een avontuur! We hebben geen gevoel van zwart gat of wat nu. We zijn er al aan gewend dat we onze vakanties nu anders zullen moeten inrichten. Ooit komt toch een einde aan dit soort lange trektochten en zeker deze laatste tocht was al zwaar genoeg. Met een enorm gevoel van tevredenheid kijken we hierop terug en wat een geluk dat we het volledig hebben kunnen afronden.
Morgen begint de terugreis en vrijdag gaan we in Luik met de kinderen onze tocht afronden met een Corsicaanse avond en een vervroegd familieweekend. Deze laatste tocht hoorde zeker bij de ruigste van alle tochten die we nodig hadden. Het oversteken van de Sainte Victoire en de Sainte Baume, gevolgd door de vier passen op Corsica waren absolute hoogtepunten. Met name de Bocca di Serra Piana met de overnachting bij bergerie de Menta waar we bijna 48 uur niemand hebben gezien, was een uitzonderlijk avontuur. Net als zo vaak hebben we weer geluk met het weer gehad: nauwelijks regen en niet te warm. Kortom: een fijne en waardige afsluiting van onze 3636 km. lange trektocht.