2014 2 Garinish - Eyeries
Zondag 10 augustus Etappe 2
We hebben redelijk geslapen, maar zijn wel weer vroeg wakker. Alles (scheren, wassen en alles afbreken en inpakken) wordt zo gepland, dat we om de afgesproken acht uur bij de oude mensjes kunnen ontbijten: koffie met kaas-tomaat sandwiches. Dat nuttigen we in zo’n typische Ierse kamer, volgepropt met meubels en vooral heel veel foto’s van de familie en de trouwfoto’s van de dochters. Leuk.
We vertrekken en krijgen al snel een bui over ons heen. Als we in het toiletgebouw schuilen, komen we aan de praat met een Ierse van een jaar of zestig, die hier dagelijks wat in zee zwemt. De watertemperatuur is naar haar zeggen prima, iets van 20 °C, maar het zou ook 18 °C kunnen zijn;-)
Onze route loopt eerst nog wat over verharde weggetjes, maar gaat al vrij snel over naar een onverharde weg die de moors in loopt. Het is wel leuk dat vanuit elke Ierse auto naar ons wordt gezwaaid of een duim wordt opgestoken. Dat doen wij dus nu ook standaard. Het pad loopt over de hei hoog boven zee naar de volgende baai, die van Allihies. Gelukkig is het bijna de hele tijd droog, alleen waait het behoorlijk hard. Dat zijn waarschijnlijk de overblijfselen van de storm Bertha die hier ook veel regen zou gaan brengen, maar dat gelukkig (nog?) niet doet.
Na een steile afdaling naar zee en dan een stuk langs de rotskust met om de 100 meter een trappetje omhoog-omlaag, zijn we behoorlijk moe als we in Allihies aankomen. In het Coppermine Museum kunnen we bijkomen met thee en een panini en met de tentoonstelling over de kopermijnen hier (rond 1850-1870). Het is niet echt bijzonder, maar vormt wel een mooie opwarmer voor wat gaat komen: een ruige rotsige berg met hier en daar een overblijfsel van een mijn. Vooral de Man Mine die we passeren is imposant. Nu nog steeds omdat de toren als een landmark boven op een rots staat, maar ook omdat we weten dat dit meer dan 150 jaar geleden als een lift diende voor de mijnwerkers: een serie plateau’s ging de hele tijd wisselend een paar meter omhoog en dan weer omlaag. Mijnwerkers die omlaag moesten, moesten op zo’n plateau stappen als die omlaag ging en eraf als die weer omhoog ging. En dat tot 700 meter omlaag, en later weer omhoog…
Via een verhard weggetje gaan we over een pas naar de volgende baai: die van Eyeries. Het loopt nog prima en we zien Eyeries goed liggen. Nog twee-drie uur lopen schat ik. De Beara Way gaat echter met een grote boog rechts door de bergen waar eigenlijk nauwelijks paden lopen. Dus weer op en af… Het landschap is wel prachtig: we gaan een dal in dat vergelijkbaar is met de hoge bergen van Corsica. Bijna beneden maken we soep om bij te komen, want we voelen allebei onze knieën, enkels en/of rug. Er volgen echter nog twee slopende uren dwars door de hei eerst omhoog en dan omlaag naar Eyeries. Een jonge Fransman die hier op een camping werkt haalt ons vrij soepel in. Frustrerend.
Hoe dan ook, tegen zeven uur zijn we in Eyeries waar onze B&B wacht. Marion is zo doodop, dat ze niet meer naar het restaurant of een pub wil. Daarom haal ik bij de kruidenier annex tankstation die nog open is tomaten, een blik mais, Cheddar kaas, balsamico dressing, broodjes, yoghurt en een koel fles witte wijn. Voor het ‘diner’ hang ik buiten achter de B&B in de stormachtige wind eerst nog de tent op om te drogen. Dat zal hier maar heel kort duren.
Vervolgen is het eten, wat was doen en pas om 10 uur slapen om zo te proberen die was nog droog te krijgen. Dat lukt niet meer, dus morgen in een plastic zak meenemen en tussendoor proberen te drogen.