2017 13 Avebury - North Newnton
Zaterdag 3 juni Etappe 68
Om acht uur krijgen we in de serre een zeer uitgebreid ontbijt. Heerlijk met uitzicht op de zonnige heuvels, waarbij we wel merken dat de temperatuur vannacht behoorlijk gedaald is. Binnendoor lopen we naar Silbury Hill, een merkwaardige door mensen gemaakte grasheuvel van 40 meter hoog. Ook de omtrek is behoorlijk groot: op de top past Stonehenge (diameter 30 meter). Je mag er niet (meer) op, dus we gaan door naar een volgend stenen tijdperk bezienswaardigheid: de grafheuvel (long barrow) van West Kennet. Net als de steencirkel van Avebury is deze gerestaureerd, met een machtige voorkant van grote platte stenen. Binnen is het veel kleiner dan we verwachtte, maar toch nog aardig met vijf vertrekken. Een jongen is er op dit vroege uur al aan het trommelen: nog meer spiritualiteit wat wel bij deze streek past.
Nu volgt wat slingeren door een klein dorpje en dan een lange landweg omhoog, een nieuwe grasheuvelrug op. Rechts van ons ligt een mooi groen dal. Het is hier veel mooier dan verwacht. Boven kruisen we de Wansdyke die sprekend op Offa’s Dyke lijkt, maar alleen veel korter en minder bekend is. Daarna is het door weilanden iets dalen en ligt voor ons een volgende en hogere grasheuvelrug. Het is er druk met wandelaars en natuurlijk ligt er ook een soort ringfort op. Daar lunchen we uit de wind, verrast van de grootsheid en steilheid van deze lange heuvelrug.
Na de thee dalen we naar rechts af en raken daarbij van de route van de Great Stones Way af. Dat blijkt niet erg, want we worden beloond met een White Horse die we naarmate we verder lopen steeds beter zien. Vóór ons rennen hier in het veld een serie hazen. Die zie je eigenlijk niet zo vaak en deze zijn zo groot dat ze wel wat op kleine herten lijken.
Om terug te komen op de route volgen we door het dorp Alton Barnes de verharde weg naar het Kennet & Avon Canal. Dat is zo’n klein kanaal waarvan we vorig jaar er meerdere hebben gezien en waar longboats op varen. Juist hier is het behoorlijk druk op het kanaal, want er liggen een paar verhuurbedrijven en er ligt een pub aan het water. We drinken er een kleine shandy aan een picknicktafel en hebben volop vakantiegevoel met de zon en vele bedrijvigheid. Het is ook zaterdag, dat helpt.
Over het towpath volgen we het kanaal naar het oosten en die 3½ km. trekken zich lang. Daarna volgen nog eens 1½ km. saai recht wandelen over veldwegen of langs een veld. Dit is duidelijk een verbindingsstuk tussen de mooie heuvelrug van zojuist (de North Wessex Downs) en Stonehenge. We lopen daarom ook hier maar een stuk over de verharde weg door een dorp, zodat het beter opschiet. Het is een mooi dorp (Manningford Bruce) met veel huizen met dik rieten dak. We houden een korte appelpauze op een grasveldje met bank met uitzicht op zo’n huis, midden op een driesprong. Daarbij krijgen we een lift aangeboden van een minibusje, maar die laatste kilometers lopen we ook nog wel.
Zo zijn we even na vieren bij de Woodbridge Inn. Dat is een pub met daarachter een echte camping. Die staat in een weekend als dit echter wel bom-en bomvol, dus we vrezen op een plaats tussen de caravans, auto’s en barbecues. Tot onze stomme verbazing is er echter een volledig leeg grasveldje met ook een schiereilandje met aan drie kanten het riviertje. We zetten er onze tent op, in de zon nog net voordat het gaat regenen. Het is dus de pub in, wat spelletjes doen, wijn drinken en redelijk goed eten. Het wordt nog aardig druk hier vanavond, ook met wat mannen die aan hun rode kleur zo te zien de hele dag gevist hebben bij de forellenkweker die we hebben gepasseerd.