2018 25 St.-Ceneri-le-Gerei - St.-Georges-le-Gaultier
Zaterdag 4 augustus Etappe 104
Om zes uur staan we op en even na half 7 zijn we op pad, na een kop koffie om wakker te worden. Het was nog donker toen de wekker afliep, maar het is nu al licht. We lopen hier in de Alpes Mancelles en hoewel die naam natuurlijk overdreven is, is het wel een prachtig stuk natuur dat volgt: Het Sarthe dal is hier steil en heeft beboste hellingen van 100 meter hoog met hier en daar wat rotspunten of puinhellingen. We genieten volop van de slingerende rotspaadjes en dit Ardennen landschap en de koelte.
Rond 9 uur ontbijten we bij de kerk van St.-Leonard-de-Bois met kraakvers en warm brood die we bij de bakker hebben gehaald. Geen koffie of thee, nu al koude ijsthee! Er volgt nog een prachtig stuk natuur: eerst een klim omhoog naar wat uitzichtpunten over het Sarthe dal en dan het steile bos/rotsdal van Vallée de Misere, die we bovenover stroomopwaarts volgen en dan oversteken. Allemaal bos, hellingen en schaduw: prachtig!
Na dit dal zal het vlakker worden en houden de bossen op, terwijl we nog tien kilometer moeten vandaag. We bedenken al noodscenario’s voor als dat niet gaat lukken door de hitte. Zo zouden we langzamer kunnen aandoen en een deel van onze rustdag overmorgen inleveren. Rob is namelijk nog steeds niet goed van de hitte gisteren en heeft een harde opgeblazen buik die nu en dan steken geeft.
Uiteindelijk valt de route tot het eerste dorp mee: St.-Paul-le-Gaultier is nog voor de grootste hitte bereikt. Heel prettig is het kleine café/winkeltje dat hier ligt. We drinken wat, doen inkopen en ploffen na nog een paar honderd meter neer bij de gemeente camping aan een meer, waar helemaal niemand staat. We liggen hier vijf uur onder wat bomen in de schaduw te wachten tot de grootste hitte weg is. Een groep eenden houdt ons gezelschap, net als een luidruchtige Franse familie die hier vlakbij woont. Het is ook in de schaduw te warm om veel te doen, behalve douchen, scheren, liggen en een pakjesmaaltijd maken en eten.
Uiteindelijk blijven we hier niet kamperen, hoewel dat een van de opties was. We lopen door naar het buurdorp St.-Georges-le-Gaultier waar ook een meertje ligt met een oude gemeentecamping. Omdat de GR-route dichtgegroeid is en we 3 km. afsnijden prima vinden in dit minder interessante gebied, volgen we de D105, een kleine verharde weg. St.-Georges-le-Gaultier lijkt wel een dood dorp: er is helemaal niets open; veel lijkt voor eeuwig dicht. Zo zijn we om acht uur bij de visvijver, waar ooit de gemeentecamping lag. Ook die is nu dicht, maar het toiletgebouw ligt er nog en het invalidentoilet is zowaar open en gepoetst: voor de vissers en nu ook voor ons. We zetten ons tentje op en duiken eigenlijk direct de tent in. Om 11 uur worden we even wakker van een flink vuurwerk hier ergens in de buurt